Ik ben weer thuis met het jonge poezenbeest, echt een heel mooi poesje, maar wat is het nog angstig.....
De rit naar het buitengebied van Doetinchem was goed te doen en het navigatie-systeem was duidelijk, inderdaad 1,5 uur rijden. Even kort een praatje gemaakt met de oudste dochter van het huis, lief meisje, even naar het toilet, een slokje water en toen weer terug rijden.
Het poesje heeft wel bijna de hele weg wat angstig zitten mauwen, maar ja, het is ook wat als je plotseling gescheiden wordt van moeder en broertjes, waarmee ze kon spelen.
Ze is mooi getekend met vlekken op kop en rug en een witte buik en heeft echt een lief snoetje.
Ik laat haar nu maar wat met rust en laat haar de woonkamer verkennen, nieuwe omgeving, nieuwe geuren, het moet allemaal nog wat bezinken en ze ligt nu bij de krabpaal in een hoekje, even bijkomen ;)
De terugweg was wel heel anders dan de heenweg en daar begrijp ik helemaal niets van!
Doorgaans is de terugweg hetzelfde en ik heb de aangegeven route gevolgd, onbekend terrein en op de heenweg neem je niet alle details van je omgeving op, dus gewoon het navigatie-systeem gevolgd, maar ik kwam op een gegeven moment op een totaal ander punt uit dan ik verwacht had, wel heel bekend en eigenlijk ook wel een prettiger weg om te rijden.
Volgens mij was de terugweg ook iets korter, maar echt vreemd, dat het navigatie-systeem een totaal andere route ervan maakte.
Het vervelende was wel, dat ik zowel op de heen- als op de terugweg over een C9-weg moest, waar ik eigenlijk niet mag rijden, maar hoe zou ik dan moeten rijden in een onbekende omgeving en het navigatie-systeem zou me toch weer naar dezelfde weg sturen.
Een C9-weg is met een verbods-bord, waarop een fiets, brommer en tractor staan en blijkbaar valt een brommobiel ook onder een tractor.
Navigatie-systemen houden (nog) geen rekening met brommobielen, al is mijn Garmin vriendelijker in gebruik dan de Tomtom, want al vink je aan "geen snelwegen", stuurt deze je met gemak de grote weg op.,
Net kwam het buurmeisje met haar vriendinnen en moeder aan de deur om het poesje te bewonderen, de aandacht van die kinderen vond ze wel heel leuk, maar ze is dan ook kinderen gewend en die zullen ook wel het nodige geknuffeld hebben met de jonge poesjes.
Ze ligt nu in de kattenbak wat te soezen, moe van alle indrukken, hoewel de kattenbak daar niet voor bedoeld is, maar ik laat het maar even zo, even rust gunnen.
Zelf ben ik ook wel wat moe van afgelopen week en het was alles bij elkaar toch bijna 3 uur aan 1 stuk rijden, wat al lang geleden was, maar ook tevreden, dat het allemaal goed is gegaan met de auto-rit, wat ik toch wel spannend vond, maar eenmaal op weg viel alle spanning weg.
Als ze wat gewend en minder schuw is, maak ik wel een foto, want ze is echt mooi!
Straks even een verhuisdoos boven pakken en daarin een warm kleedje en een mini-kattenbakje, waar ze vannacht in gaat.
Ik ben wel echt heel blij om weer een poesje te hebben, wat vorig jaar begon en ik hier nog maar net woonde, toen de buurvrouw met een jong poesje kwam, of dat soms van mij was, maar nee, wel ontstond meteen de gedachte, dat ik toch weer een poesje wilde.
Het was alleen wachten op het juiste poesje, weer het liefst een lapjeskat en toen deze mogelijkheid via een weblog voorbij kwam, heb ik me ook meteen aangemeld. Haar zoon zou dit poesje echter nemen, wat ik ook zou doen, dus het leek weer van de baan, de zoon mocht geen huisdier op kamers en zo is het toch bij mij gekomen.
Geduld loont...;)
Zo even een rondje tuin maken en dan maar alvast het eten voor vanavond klaar zetten, alleen nog even bedenken wat ik ga eten, ik denk stoofpeertjes uit de vriezer, aardappel en een speklapje, wat niet al te veel werk is.
Het moet me maar even vergeven worden, dat ik de komende tijd veel kattenverhalen heb, maar ik heb er echt plezier in.
Heel langzaam begint het wat te wennen en wordt wat rustiger en volgens mij begint ze me te accepteren.
Ik moest net echt lachen, ze gaat steeds in de kattenbak wat slapen, maar net had ze opeens door, dat je in dat grit kunt graven en van het een kwam het ander, ze deed een plasje om er heel verbaasd naar te kijken, wat aan snuffelen, zo van "heb ik dat gedaan?", waarna het netjes ondergegraven werd en was de kattenbak afgedaan als rustplaats en is ze in het poezenmandje gaan liggen.
De meeste dieren bevuilen niet het eigen nest en hoe jong ze ook is, eenmaal in de kattenbak geplast is het geen rustplaats meer!
Leuk om te zien!
Om haar wat te paaien, heb ik haar een beetje zacht voer gegeven, wat er gretig in ging, al hoop ik, dat ze snel overgaat naar de brokjes, maar dat is ze niet gewend, dus eet ze er nog niet van.
Ook water drinken, begrijpt ze nog niet goed, zou ze nog bij de moeder gedronken hebben?
Zo af en toe zet ik haar bij het waterbakje en geef haar dan met de vinger wat water, waarbij ze steeds dichter bij het water moet komen om zelf te drinken. Het lukte een beetje, maar het kwartje is nog niet echt gevallen, dus steeds maar even bij het waterbakje zetten om zelf te leren drinken.
Het is mooi geweest voor vandaag, moe en ik ga lekker op de bank zitten!
De rit naar het buitengebied van Doetinchem was goed te doen en het navigatie-systeem was duidelijk, inderdaad 1,5 uur rijden. Even kort een praatje gemaakt met de oudste dochter van het huis, lief meisje, even naar het toilet, een slokje water en toen weer terug rijden.
Het poesje heeft wel bijna de hele weg wat angstig zitten mauwen, maar ja, het is ook wat als je plotseling gescheiden wordt van moeder en broertjes, waarmee ze kon spelen.
Ze is mooi getekend met vlekken op kop en rug en een witte buik en heeft echt een lief snoetje.
Ik laat haar nu maar wat met rust en laat haar de woonkamer verkennen, nieuwe omgeving, nieuwe geuren, het moet allemaal nog wat bezinken en ze ligt nu bij de krabpaal in een hoekje, even bijkomen ;)
De terugweg was wel heel anders dan de heenweg en daar begrijp ik helemaal niets van!
Doorgaans is de terugweg hetzelfde en ik heb de aangegeven route gevolgd, onbekend terrein en op de heenweg neem je niet alle details van je omgeving op, dus gewoon het navigatie-systeem gevolgd, maar ik kwam op een gegeven moment op een totaal ander punt uit dan ik verwacht had, wel heel bekend en eigenlijk ook wel een prettiger weg om te rijden.
Volgens mij was de terugweg ook iets korter, maar echt vreemd, dat het navigatie-systeem een totaal andere route ervan maakte.
Het vervelende was wel, dat ik zowel op de heen- als op de terugweg over een C9-weg moest, waar ik eigenlijk niet mag rijden, maar hoe zou ik dan moeten rijden in een onbekende omgeving en het navigatie-systeem zou me toch weer naar dezelfde weg sturen.
Een C9-weg is met een verbods-bord, waarop een fiets, brommer en tractor staan en blijkbaar valt een brommobiel ook onder een tractor.
Navigatie-systemen houden (nog) geen rekening met brommobielen, al is mijn Garmin vriendelijker in gebruik dan de Tomtom, want al vink je aan "geen snelwegen", stuurt deze je met gemak de grote weg op.,
Net kwam het buurmeisje met haar vriendinnen en moeder aan de deur om het poesje te bewonderen, de aandacht van die kinderen vond ze wel heel leuk, maar ze is dan ook kinderen gewend en die zullen ook wel het nodige geknuffeld hebben met de jonge poesjes.
Ze ligt nu in de kattenbak wat te soezen, moe van alle indrukken, hoewel de kattenbak daar niet voor bedoeld is, maar ik laat het maar even zo, even rust gunnen.
Zelf ben ik ook wel wat moe van afgelopen week en het was alles bij elkaar toch bijna 3 uur aan 1 stuk rijden, wat al lang geleden was, maar ook tevreden, dat het allemaal goed is gegaan met de auto-rit, wat ik toch wel spannend vond, maar eenmaal op weg viel alle spanning weg.
Als ze wat gewend en minder schuw is, maak ik wel een foto, want ze is echt mooi!
Straks even een verhuisdoos boven pakken en daarin een warm kleedje en een mini-kattenbakje, waar ze vannacht in gaat.
Ik ben wel echt heel blij om weer een poesje te hebben, wat vorig jaar begon en ik hier nog maar net woonde, toen de buurvrouw met een jong poesje kwam, of dat soms van mij was, maar nee, wel ontstond meteen de gedachte, dat ik toch weer een poesje wilde.
Het was alleen wachten op het juiste poesje, weer het liefst een lapjeskat en toen deze mogelijkheid via een weblog voorbij kwam, heb ik me ook meteen aangemeld. Haar zoon zou dit poesje echter nemen, wat ik ook zou doen, dus het leek weer van de baan, de zoon mocht geen huisdier op kamers en zo is het toch bij mij gekomen.
Geduld loont...;)
Zo even een rondje tuin maken en dan maar alvast het eten voor vanavond klaar zetten, alleen nog even bedenken wat ik ga eten, ik denk stoofpeertjes uit de vriezer, aardappel en een speklapje, wat niet al te veel werk is.
Het moet me maar even vergeven worden, dat ik de komende tijd veel kattenverhalen heb, maar ik heb er echt plezier in.
Heel langzaam begint het wat te wennen en wordt wat rustiger en volgens mij begint ze me te accepteren.
Ik moest net echt lachen, ze gaat steeds in de kattenbak wat slapen, maar net had ze opeens door, dat je in dat grit kunt graven en van het een kwam het ander, ze deed een plasje om er heel verbaasd naar te kijken, wat aan snuffelen, zo van "heb ik dat gedaan?", waarna het netjes ondergegraven werd en was de kattenbak afgedaan als rustplaats en is ze in het poezenmandje gaan liggen.
De meeste dieren bevuilen niet het eigen nest en hoe jong ze ook is, eenmaal in de kattenbak geplast is het geen rustplaats meer!
Leuk om te zien!
Om haar wat te paaien, heb ik haar een beetje zacht voer gegeven, wat er gretig in ging, al hoop ik, dat ze snel overgaat naar de brokjes, maar dat is ze niet gewend, dus eet ze er nog niet van.
Ook water drinken, begrijpt ze nog niet goed, zou ze nog bij de moeder gedronken hebben?
Zo af en toe zet ik haar bij het waterbakje en geef haar dan met de vinger wat water, waarbij ze steeds dichter bij het water moet komen om zelf te drinken. Het lukte een beetje, maar het kwartje is nog niet echt gevallen, dus steeds maar even bij het waterbakje zetten om zelf te leren drinken.
Het is mooi geweest voor vandaag, moe en ik ga lekker op de bank zitten!
