Ik verwaarloos mijn website, terwijl ik echt plezier in heb, maar....
Door mijn weblog ben ik begin dit jaar echt zwaar mishandeld en waren buren niet tussenbeide gesprongen, was ik in het ziekenhuis beland.
Sindsdien kost het me moeite om hier te schrijven, ik doe het soms wel, maar altijd met in mijn achterhoofd, dat ik niet weet, wie het leest en wat mij mogelijk weer kan gebeuren.
De angst zit er diep in en het beperkt me in wat ik wel of niet moet schrijven, mijn openheid is verdwenen.
Ik ben verhuisd en het is echt mooi en rustig wonen hier, maar ik durf nauwelijks foto's te plaatsen, nog steeds bang, dat een kwaadwillend iemand herkent, waar ik woon en alsnog een keer een schepje er bovenop te doen.
Onlangs elders een mooie foto geplaatst, maar wel voordat ik een straatnaambordje en kentekens verwijderd heb, ik bedoel maar.
Er staat nog steeds een keyscrambler op mijn computer, zodat er nooit meer gelezen kan worden, wat ik hier schrijf, maar degene, die mijn website kent en mogelijk net zo goed verantwoordelijk geweest kan zijn voor de mishandeling kan ook lezen, wat ik hier schrijf en weer doorgeven.
Of ik ooit die angst kwijt raak, de tijd zal het leren...
Het is hier wel fijn wonen, heel rustig, maar ook wat eenzaam, omdat ik hier nog niemand ken en er ook nog zoveel moet gebeuren om het huis op orde te krijgen.
Fysiek hebben de 2 verhuizingen ook hun tol geëist, vorig jaar in april en ik was nog maar nauwelijks uitgepakt om te horen, dat ik weer moest verhuizen, al wilde ik dat ook wel met de kwelgeesten boven mijn hoofd, maar toch, het is teveel geweest in een te korte tijd.
Overal waar "te" voor staat is teveel en fysiek ben ik hard achteruit gegaan, wat niet echt bij mij past als een "doe-mens", ik wil nog zoveel...
Toch geniet ik hier van de rust en sinds gisteren heb ik weer een heel fijne hulp, die me helpt om de woning op orde te krijgen.
De tuin zal voorlopig een drama blijven en ik moet maar in het voorjaar kijken of er nog iets van te maken valt.
Het echte plezier is op dit moment wat weg, hoewel ik het echt heel leuk vind om vanuit mijn woonkamer heel andere vogeltjes dan ooit te zien.
In mijn 2 vorige tuinen waren het hoofdzakelijk musjes, koolmeesjes en pimpelmeesjes en af en toe een merel, maar dat was het dan ook wel.
Hier zie ik een roodborstje, wat mijn tuin als territorium heeft afgebakend, want roodborstjes zijn heel territoriaal en dulden geen soortgenoot in de buurt, wat ik onlangs ook zag, wat een fel vogeltje is het!
Maar ook een heggenmus gezien en zelfs een winterkoninkje, ik lok ze dan ook met vetbolletjes en strooivoer ;)
Foto's maken valt echter niet mee, want wat zijn die vogeltjes beweeglijk, bijna iedere foto, die ik maak, is bewogen.
Mijn buren hebben een gigantische walnotenboom in de tuin, waarvan de takken ver over mijn tuin hangen met als gevolg, dat ik ook rijkelijk word voorzien van walnoten.
Dagelijks maak ik een rondje in de achtertuin, voor zover je daar nog van kunt spreken in deze tuin, om walnoten te rapen en ze zijn lekker, dat heb ik al geproefd!
De bladval moet ik dan maar voor lief nemen, al ben ik er wel wat minder blij mee, want het zijn echt grote bladeren.
Vorige week ook een telescopische takkenschaar gekocht om onbereikbare takken te snoeien, wat makkelijker gezegd dan gedaan was. Het was niet gemakkelijk om de takken op de juiste manier in het snijgedeelte te krijgen en zo'n lange stok is niet makkelijk te hanteren tussen het gebladerte.
Pijn in mijn nek van het omhoog kijken en stijve handen waren het gevolg, maar toch... ik vond het een leuk en handig speeltje.
En zo kabbel ik wat door, dag voor dag, de ene dag voelt beter dan de andere, waarvan het weer ook van invloed is.
Een zonnige dag maakt mij energieker dan een dag met regen zoals vandaag, ik ben echt weergevoelig merk ik wel en zeker naarmate ik ouder word.
Ik weet, dat ik hier nu wat prietpraat schrijf, niet echt interessant, maar ik kan even niet anders.
Ik heb een schaduw-weblog, waarin ik meer over mezelf vertel, maar die link kan ik niet geven en het zou zo niet moeten zijn, maar veiligheid boven alles.
Het lopen gaat inmiddels wel wat beter, maar nog niet goed genoeg om ergens in het bos te wandelen en te fotograferen, wat ik echt mis.
In de tuin valt niets te fotograferen, hoewel ik soms denk, dat ik het juist moet doen om tzt het verschil aan te geven als ik er toch iets van heb weten te maken, maar ik zie nog niet, dat dat ooit gaat gebeuren.
Misschien ben ik ook te moe, de winter voor de deur en zie ik het in het voorjaar weer anders als de woning wat op orde is en ik weer bruis van energie, voor zover ik nog kan bruisen :P
Ik weet, dat ik wat vaste bezoekers heb en ik vind de volharding om toch regelmatig te komen kijken de moeite waard om te blijven schrijven en ik hoop echt, dat ik mijn angsten weer kan loslaten om vrij te kunnen schrijven en mijn website weer de moeite waard kan maken om te bekijken en te lezen.
Het zal tijd nodig hebben...
Door mijn weblog ben ik begin dit jaar echt zwaar mishandeld en waren buren niet tussenbeide gesprongen, was ik in het ziekenhuis beland.
Sindsdien kost het me moeite om hier te schrijven, ik doe het soms wel, maar altijd met in mijn achterhoofd, dat ik niet weet, wie het leest en wat mij mogelijk weer kan gebeuren.
De angst zit er diep in en het beperkt me in wat ik wel of niet moet schrijven, mijn openheid is verdwenen.
Ik ben verhuisd en het is echt mooi en rustig wonen hier, maar ik durf nauwelijks foto's te plaatsen, nog steeds bang, dat een kwaadwillend iemand herkent, waar ik woon en alsnog een keer een schepje er bovenop te doen.
Onlangs elders een mooie foto geplaatst, maar wel voordat ik een straatnaambordje en kentekens verwijderd heb, ik bedoel maar.
Er staat nog steeds een keyscrambler op mijn computer, zodat er nooit meer gelezen kan worden, wat ik hier schrijf, maar degene, die mijn website kent en mogelijk net zo goed verantwoordelijk geweest kan zijn voor de mishandeling kan ook lezen, wat ik hier schrijf en weer doorgeven.
Of ik ooit die angst kwijt raak, de tijd zal het leren...
Het is hier wel fijn wonen, heel rustig, maar ook wat eenzaam, omdat ik hier nog niemand ken en er ook nog zoveel moet gebeuren om het huis op orde te krijgen.
Fysiek hebben de 2 verhuizingen ook hun tol geëist, vorig jaar in april en ik was nog maar nauwelijks uitgepakt om te horen, dat ik weer moest verhuizen, al wilde ik dat ook wel met de kwelgeesten boven mijn hoofd, maar toch, het is teveel geweest in een te korte tijd.
Overal waar "te" voor staat is teveel en fysiek ben ik hard achteruit gegaan, wat niet echt bij mij past als een "doe-mens", ik wil nog zoveel...
Toch geniet ik hier van de rust en sinds gisteren heb ik weer een heel fijne hulp, die me helpt om de woning op orde te krijgen.
De tuin zal voorlopig een drama blijven en ik moet maar in het voorjaar kijken of er nog iets van te maken valt.
Het echte plezier is op dit moment wat weg, hoewel ik het echt heel leuk vind om vanuit mijn woonkamer heel andere vogeltjes dan ooit te zien.
In mijn 2 vorige tuinen waren het hoofdzakelijk musjes, koolmeesjes en pimpelmeesjes en af en toe een merel, maar dat was het dan ook wel.
Hier zie ik een roodborstje, wat mijn tuin als territorium heeft afgebakend, want roodborstjes zijn heel territoriaal en dulden geen soortgenoot in de buurt, wat ik onlangs ook zag, wat een fel vogeltje is het!
Maar ook een heggenmus gezien en zelfs een winterkoninkje, ik lok ze dan ook met vetbolletjes en strooivoer ;)
Foto's maken valt echter niet mee, want wat zijn die vogeltjes beweeglijk, bijna iedere foto, die ik maak, is bewogen.
Mijn buren hebben een gigantische walnotenboom in de tuin, waarvan de takken ver over mijn tuin hangen met als gevolg, dat ik ook rijkelijk word voorzien van walnoten.
Dagelijks maak ik een rondje in de achtertuin, voor zover je daar nog van kunt spreken in deze tuin, om walnoten te rapen en ze zijn lekker, dat heb ik al geproefd!
De bladval moet ik dan maar voor lief nemen, al ben ik er wel wat minder blij mee, want het zijn echt grote bladeren.
Vorige week ook een telescopische takkenschaar gekocht om onbereikbare takken te snoeien, wat makkelijker gezegd dan gedaan was. Het was niet gemakkelijk om de takken op de juiste manier in het snijgedeelte te krijgen en zo'n lange stok is niet makkelijk te hanteren tussen het gebladerte.
Pijn in mijn nek van het omhoog kijken en stijve handen waren het gevolg, maar toch... ik vond het een leuk en handig speeltje.
En zo kabbel ik wat door, dag voor dag, de ene dag voelt beter dan de andere, waarvan het weer ook van invloed is.
Een zonnige dag maakt mij energieker dan een dag met regen zoals vandaag, ik ben echt weergevoelig merk ik wel en zeker naarmate ik ouder word.
Ik weet, dat ik hier nu wat prietpraat schrijf, niet echt interessant, maar ik kan even niet anders.
Ik heb een schaduw-weblog, waarin ik meer over mezelf vertel, maar die link kan ik niet geven en het zou zo niet moeten zijn, maar veiligheid boven alles.
Het lopen gaat inmiddels wel wat beter, maar nog niet goed genoeg om ergens in het bos te wandelen en te fotograferen, wat ik echt mis.
In de tuin valt niets te fotograferen, hoewel ik soms denk, dat ik het juist moet doen om tzt het verschil aan te geven als ik er toch iets van heb weten te maken, maar ik zie nog niet, dat dat ooit gaat gebeuren.
Misschien ben ik ook te moe, de winter voor de deur en zie ik het in het voorjaar weer anders als de woning wat op orde is en ik weer bruis van energie, voor zover ik nog kan bruisen :P
Ik weet, dat ik wat vaste bezoekers heb en ik vind de volharding om toch regelmatig te komen kijken de moeite waard om te blijven schrijven en ik hoop echt, dat ik mijn angsten weer kan loslaten om vrij te kunnen schrijven en mijn website weer de moeite waard kan maken om te bekijken en te lezen.
Het zal tijd nodig hebben...
