Snoeien....

De zaailingen overgezet in de aarde, 60 potjes, wat echt te weinig was, volgens mij zijn bijna alle zaden ontkiemd, wat er dus duidelijk meer dan 60 zijn.
De zaailingen, die ik niet meer in potjes kwijt kon, heb ik maar in losse aarde gezet, nadeel daarvan is, dat het lastig te zien is of het niet te vochtig wordt, want dan gaan ze rotten, maar zelfs als ik dat goed in de gaten houd, gaan de worteltjes in elkaar groeien, zie ze dan maar eens los van elkaar te krijgen...
Inmiddels staan de 3 bakken boven op de achterkamertjes, waar ze het meeste licht en zon krijgen.
Wat afhankelijk van de nachttemperatuur verhuizen ze naar het kasje, zodra het meer plantjes zijn geworden om af te harden. In mei mogen ze de grond in.
Gezien alle informatie over lastig ontkiemen en zo ben ik niet ontevreden, hoeveel er ontkiemd zijn, veel meer dan ik verwacht had.

De uitgebloeide takken, die ik onlangs heb afgeknipt, in de kliko gedaan en toen toch even de snoeischaar gepakt, om ook de vorstgevoelige planten te snoeien. Vorig jaar niet gedaan met als gevolg, dat er bovenin aardig wat blad en bloem kwam, maar onderin kaal en lelijk, zoiets als deze verwaarloosde tuin...
Eenmaal de snoeischaar in de handen kwam van het een het ander, snoeien dus, want veel begint nu uit te lopen, al weet ik nog niet, wat het allemaal is, zeker was\is wel, dat ik nu moet snoeien, zodat alles mooier kan uitlopen.
Eenmaal bezig zag ik steeds meer, wat gesnoeid moest worden, al was dat vandaag niet mijn bedoeling, maar wel noodzakelijk.
Ik zal niet beweren, dat ik een snoei-specialist ben, maar ik heb inmiddels genoeg ervaring om te zien, wat juist nu gesnoeid moet worden.

En dan moet ik stoppen, omdat de kliko weer vol zit, echt ik heb een grotere kliko nodig, want deze schiet niet op!
Maar goed, ik heb weer heel wat gesnoeid, maar om nu te zeggen, dat je echt verschil ziet, nou nee!
Ik weet het, dus ik zie het, maar een ander zal het niet echt opvallen, misschien straks als het allemaal uitloopt en gaat groeien en bloeien, want dat valt me wel op, degene, die deze tuin heeft ingericht, heeft vooral bloeiende struiken neergezet.
Maar wat het echt allemaal is, ga ik dit jaar zien....

Tot slot heb ik nog de pootjes van de gesloten pot in de voortuin afgezaagd met de Japanse zaag, op de begeleidende beschrijving stond, dat je deze ook voor kunststof kon gebruiken.
Ik had na aankoop al gelezen, dat Japanse zagen veel makkelijker zagen en daarvan is geen woord teveel gezegd!
Het ging zo makkelijk zonder al te veel inspanning, dat het ook zo gebeurd was!
Wat jammer, dat Japanse zagen niet meer aangeprezen worden, want het was echt, dat deze heel goedkoop voor 5 euro te koop was, anders had ik er nooit over geweten.

In het tuinhuisje staan nog 3 van deze potten en morgen daar ook de pootjes vanaf zagen, zodat ik deze eindelijk ook kan gebruiken voor de tuinplanten.
Op het moment zijn bij Action ook weer potten te koop, niet echt duur, maar als ik ze bekijk, zijn het allemaal gesloten potten, wat ik niet goed begrijp, al helemaal niet voor tuinplanten, dan kan het regenwater immers niet weg.
Toegegeven, ze zijn decoratief, maar ik wil ook functionaliteit, want wat heb ik aan een mooie pot, waarin mijn planten verzuipen na veel regen?
De pot in de voortuin heeft het grootste gedeelte van de winter op zijn zijkant gelegen, nee, dat ziet er mooi uit...

De zon schijnt op mijn achterraam, waardoor ik nauwelijks meer het beeldscherm kan zien, dus maar eens bezig geweest met het zonnescherm, het zit er niet voor niets.
Het is zeker niet zo, dat ik de zon uit huis wil jagen, maar als ik er nu al wat "last" van heb, zal het zeker zo in de zomer zijn.
In de vorige woning was het zo erg, dat ik de vorstfolie van het autootje voor het raam moest bevestigen om de zon en warmte wat buiten te houden.
Het zonnescherm kon echter niet naar beneden door weer een klimplant, vermoedelijk clematis, maar dat is nog afwachten.
Op de tuintafel geklommen en veel van deze klimplant was al dood en kon eenvoudig afgebroken worden en ik heb wat weggesnoeid, zodat dit scherm omlaag kan.

Ik weet niet of het terecht is, maar ik heb het gevoel, dat mijn directe buren geen contact willen, heel intuïtief zonder verklaarbare reden.
Ik heb ze ook nog nooit gezien, maar het voelt als een barrière om eens bij hen aan te bellen om te praten over de schutting en wat er overheen en tussendoor groeit. 
--------------------------
Soms moet je niet "lullen", maar doen, dus ben ik naar de buren toe gegaan!
Het was een heel aangename verrassing en ik ben er ruim een uur op bezoek geweest, een leuke spontane vrouw, niet veel groter dan ik en met een soort zelfde instelling.
In jaren of liever gezegd nog nooit heb ik me zo op mijn gemak gevoeld bij een buurvrouw, altijd wat afstand houdend en vandaag uiteraard ook, maar toch net iets anders.
Alleen, shame on me, maar het kwam zo in mij op om gewoon maar aan te bellen, dat ik vergat om het gebit in te doen en ik ben ook letterlijk terug gevlucht om het gebit in te doen, stom ding, maar ik heb er zo'n intense hekel aan, dat het voor mij gewoon is geworden om in huis die "castagnetten" weg te leggen.
Het was gelukkig geen punt en bij terugkomst met een mooi stel tanden is het echt een heel prettig gesprek geworden.

Wat kennismaking en ze is een heel gezellige kletser, geen prietpraat over onnozelheden, maar echt een prettig gesprek.
Ze houdt inderdaad van vrijheid in haar leefomgeving, niet anders dan ik.
Over de tuin gehad en ze heeft dezelfde gedachten als ik, in de voortuin de coniferen gelijk maken en in de achtertuin wat snoeien.
Echt, ik heb me zelden zo opgelucht gevoeld na kennismaking met een buurvrouw, gescheiden, dus ik houd het bij buurvrouw en geen buren, waar doorgaans toch ook een partner bij betrokken is ;)

Ook heb ik vanmiddag bij mijn andere buurvrouw, eveneens alleenstaand, een briefje door haar brievenbus gedaan, omdat ze meer weg dan thuis is en haar dus ook niet zie, dat haar licht in de berging al 2 dagen aan is. 
Het voelt zo bemoeierig, dus ik heb getwijfeld of ik het wel moest doen, maar ze lijkt me ook niet het type mens om dit nodeloos aan te laten, Het is binnen gekomen en het licht is nu uit.
Het voelt soms best wel lastig, wat goed nabuurschap is zonder bemoeierig te zijn.
Ik wil niet, dat iemand zich met mijn leven bemoeit, zoals de man, die aanbelde, omdat mijn gordijnen te vaak gesloten waren en hij zich ongerust maakte. Zonder meer goed bedoeld, maar het legde een druk op mij.
Die druk is nu weg door het raamfolie, iedere dag gaan de gordijnen open, maar te grote sociale controle voelt benauwend.
Hoewel ik me ook kan voorstellen, dat het in sommige situaties wenselijk kan zijn, het blijft echter lastig om de grenzen te bepalen....

Voor vandaag vind ik mezelf echter een kanjer :D
Kennis gemaakt met mijn vrijwel onzichtbare buurvrouw en mijn andere buurvrouw vriendelijk geattendeerd op het licht in haar berging.
Wat mij betreft, was daar moed voor nodig en hoop ik, dat ik nu een geaccepteerde buurvrouw word zonder bemoeizuchtig ervaren te worden.

Ik moet nog wat opruimen en vanavond maak ik het me gemakkelijk met eten, andijvie-stamp opwarmen!
​Niet voor niets maak ik mijn kant en klare maaltijden voor dagen zoals deze :P