Vandaag is zo'n dag, die net iets anders verloopt dan in gedachten voorgesteld...
Niet dat het grootse gebeurtenissen waren of wat ik moest doen, maar het is zo'n dag geweest, waarin de uren in gedachten voorbij tikten...
Een paar mailtjes opstellen, waarbij je goed moet nadenken, wat je schrijft en dan verlies je jezelf soms in gedachten, ik tenminste soms wel, dan denk ik na over wat ik wil schrijven, de woordkeuze, emotie en ratio scheidend, niet altijd gemakkelijk en zo glijdt de dag stilletjes voorbij.
Mailtjes verzonden en dan koekjes-deeg maken, hoe lang is het geleden, dat ik koekjes gemaakt heb, lang geleden, dat is zeker en dan gaat van alles fout: "rooster even de walnoten voor meer smaak", maar dan verbrandt dus alles, wat vooral iets te maken heeft met mijn oventje.
Zelden kloppen de aangegeven tijden en het is wat gokken, wat de juiste tijd is met de mogelijkheden van het oventje.
Het is echt een prettig oventje en 9 van de 10 keer gaat het ook goed, maar die ene keer gaat het dus fout en kon ik alle walnoten in de afvalbak knikkeren, jammer.
Niet getreurd en ook kastanjes gepoft en die gemengd met de walnoten, die niet in de oven waren geweest, kastanje/ walnotenkoekjes dus, die even onder de staafmixer zijn gegaan.
Dan denk ik met een veel te klein bakje alles te kunnen mengen, wat ook niet handig is, nou ja, niet meer dan wat extra afwas, wat ook geen ramp is, maar toch...zucht
Inmiddels ligt het deeg gerold tot worsten in folie om af te koelen en dan straks maar bakken in de hoop, dat dat goed gaat zonder te verbranden en op een lagere warmtestand.
Vandaag dus niet veel gedaan en toch zo moe door denken om de juiste mail te schrijven, hoewel ik me afvraag of mensen soms nog begrijpend kunnen lezen.
Het is een verplicht school en examen-onderdeel, wat blijkbaar een noodzakelijk kwaad is om het papiertje te behalen, maar zelden in verband gebracht wordt met het dagelijks leven.
Nou ja, daar kan ik een hele verhandeling over houden, maar ik houd het er maar bij, dat Social Media niet aan mij besteed is met nietszeggende one-liners.
Oppervlakkigheid lijkt hoogtij te vieren om dan wel de reclame van de overheid op tv te zien, dat 1 op de 20 mensen met een depressie te maken hebben, waarom vind ik dat niet zo vreemd...
Laat maar!
Dadelijk maar eens het gerecht voor morgen maken, gehaktballetjes in tomatensaus, hoewel ik wat teleurgesteld ben, dat oudste dochter pas later in de middag komt.
Ze leest dit toch niet, wat me ergens een vrijheid van schrijven geeft, maar geeft ook aan, hoe weinig de interesse is in mijn leven.
Ach, ik ben wat somber en morgen haal ik haar op mijn vrolijkste gezicht, vooral niet zeuren en zaniken, maar soms....
Niet dat het grootse gebeurtenissen waren of wat ik moest doen, maar het is zo'n dag geweest, waarin de uren in gedachten voorbij tikten...
Een paar mailtjes opstellen, waarbij je goed moet nadenken, wat je schrijft en dan verlies je jezelf soms in gedachten, ik tenminste soms wel, dan denk ik na over wat ik wil schrijven, de woordkeuze, emotie en ratio scheidend, niet altijd gemakkelijk en zo glijdt de dag stilletjes voorbij.
Mailtjes verzonden en dan koekjes-deeg maken, hoe lang is het geleden, dat ik koekjes gemaakt heb, lang geleden, dat is zeker en dan gaat van alles fout: "rooster even de walnoten voor meer smaak", maar dan verbrandt dus alles, wat vooral iets te maken heeft met mijn oventje.
Zelden kloppen de aangegeven tijden en het is wat gokken, wat de juiste tijd is met de mogelijkheden van het oventje.
Het is echt een prettig oventje en 9 van de 10 keer gaat het ook goed, maar die ene keer gaat het dus fout en kon ik alle walnoten in de afvalbak knikkeren, jammer.
Niet getreurd en ook kastanjes gepoft en die gemengd met de walnoten, die niet in de oven waren geweest, kastanje/ walnotenkoekjes dus, die even onder de staafmixer zijn gegaan.
Dan denk ik met een veel te klein bakje alles te kunnen mengen, wat ook niet handig is, nou ja, niet meer dan wat extra afwas, wat ook geen ramp is, maar toch...zucht
Inmiddels ligt het deeg gerold tot worsten in folie om af te koelen en dan straks maar bakken in de hoop, dat dat goed gaat zonder te verbranden en op een lagere warmtestand.
Vandaag dus niet veel gedaan en toch zo moe door denken om de juiste mail te schrijven, hoewel ik me afvraag of mensen soms nog begrijpend kunnen lezen.
Het is een verplicht school en examen-onderdeel, wat blijkbaar een noodzakelijk kwaad is om het papiertje te behalen, maar zelden in verband gebracht wordt met het dagelijks leven.
Nou ja, daar kan ik een hele verhandeling over houden, maar ik houd het er maar bij, dat Social Media niet aan mij besteed is met nietszeggende one-liners.
Oppervlakkigheid lijkt hoogtij te vieren om dan wel de reclame van de overheid op tv te zien, dat 1 op de 20 mensen met een depressie te maken hebben, waarom vind ik dat niet zo vreemd...
Laat maar!
Dadelijk maar eens het gerecht voor morgen maken, gehaktballetjes in tomatensaus, hoewel ik wat teleurgesteld ben, dat oudste dochter pas later in de middag komt.
Ze leest dit toch niet, wat me ergens een vrijheid van schrijven geeft, maar geeft ook aan, hoe weinig de interesse is in mijn leven.
Ach, ik ben wat somber en morgen haal ik haar op mijn vrolijkste gezicht, vooral niet zeuren en zaniken, maar soms....