Gisteren nog mailcontact gehad met de dochter van de vorige bewoner en ze laat haar vader maar eens even in zijn "vet gaar koken", ook voor haar is het gewoon niet leuk meer met zo'n ondankbare vader.
Ik geef haar groot gelijk!
Met haar afgesproken, dat ik post, die nog binnen komt, zelf even naar het verzorgingstehuis breng, omdat er te vaak nog belangrijke post tussen zit. Niet dat ik het open maak, maar voor zover ik het aan de buitenkant kan zien.
Is wel zo rustig voor haar en voor mij, want ik wil die man ook niet meer aan de deur!
Vandaag komt de hulp weer en behalve het standaard schoonmaakwerk gaan we een begin maken om eindelijk eens de stellingkasten boven in elkaar te zetten.
Alles ligt nu al bijna een maand te wachten om in elkaar te zetten, vorige week alvast ruimte op de kamer gemaakt door samen een aantal dozen op de slaapkamer te zetten. Ze staan daar niet in de weg en nu is er tenminste ruimte om aan de slag te kunnen.
Het hoeft niet af vandaag, want komend weekend komt mijn oudste dochter om daarmee te helpen, wat ze al eerder gedaan heeft en dan zijn die kasten eindelijk klaar om ingeruimd te worden, weg met de dozen!
Die dozen zijn wel wat een probleem, want ik wil ze niet bewaren, misschien een paar, maar ook niet zomaar weggooien, want het zijn nog goede dozen. De beschadigde heb ik al weggegooid, daar heeft niemand iets aan.
Toch best wel vreemd, vorig jaar na de verhuizing mochten de dozen absoluut niet weg, hoewel menigeen zei, dat ik ze weg moest doen, maar nee, ze moesten van mij bewaard worden!
Waarom?
Geen flauw idee, het was gewoon een gevoel, dat ze niet weg mochten, punt!
Uiteraard was ik er blij mee, dat ik ze niet weggegooid had, toen de nieuwe verhuizing in beeld kwam, maar het blijft me wat verbazen, dat ik zo resoluut was, dat ze niet weg mochten, terwijl ik er nu wel vanaf wil....
Was het een onbestemd en niet verklaarbaar voorgevoel, dat ik daar mogelijk niet lang zou blijven wonen, hoewel de woning op zich mij prima beviel...?
Op dat moment was ook nog niet te voorzien, dat het wonen daar zulke dramatische gevolgen zou hebben...
Het blijft me bevreemden, maar zegt ook iets over mijn intuïtie, wat ik soms moeilijk vind om op te vertrouwen.
Intuïtie of hersenspinsels, probeer ze maar eens uit elkaar te houden....
Toch heb ik al vaker gemerkt, dat ik best op mijn intuïtie mag vertrouwen, al lijkt het soms vreemd en onverklaarbaar, maar wat dan later duidelijk wordt.
Het blijft een heel lastig iets, net zoals ik soms voorspellende dromen heb, gelukkig maar heel soms, maar als het gebeurt, kan ik me verbaasd en wat verbijsterd voelen, hoe is dat mogelijk?
Maar goed, vandaag de hulp, een fijn iemand, die niet te flauw is om met dergelijke werkjes te helpen.
Wel is dat altijd een dag, waarna ik moe ben, want ook zonder het in elkaar zetten van die kasten, ga ik nooit op mijn gemak zitten kijken, maar help op mijn manier actief mee met werkzaamheden, die ik zelf nog kan.
Samen werken vind ik prettig en gezellig en zolang ik niet geveld word door ziekte of een al dan niet tijdelijke beperking ga ik niet zitten toekijken, hoe mijn woning schoon gemaakt wordt.
Maar toegegeven, daarna ben ik wel moe, mijn energie is bij lange na niet meer, wat het ooit geweest is :(
Ooit een multifunctionele duizendpoot geweest met 3 kinderen, vrijwillgerswerk, fulltime betaald werk, no problem, hulpmoeder op school, ouderraad, medezeggenschapsraad, fietstochten en lange wandelingen met de kinderen....
Met weemoed kan ik er soms op terugkijken en me afvragen of het nu niet allemaal aanstellerij is, maar ik heb geleerd, dat het allesbehalve aanstellerij is.
Luister ik niet naar mezelf, kom ik mezelf hard tegen met meer klachten en beperkingen, maar de acceptatie blijft soms moeilijk voor iemand, die graag actief wil zijn :\
De klok tikt door en ik ga zo maar eens het een en ander "klaar maken" voor de hulp, zodat ze gemakkelijk aan de slag kan.
Ik geef haar groot gelijk!
Met haar afgesproken, dat ik post, die nog binnen komt, zelf even naar het verzorgingstehuis breng, omdat er te vaak nog belangrijke post tussen zit. Niet dat ik het open maak, maar voor zover ik het aan de buitenkant kan zien.
Is wel zo rustig voor haar en voor mij, want ik wil die man ook niet meer aan de deur!
Vandaag komt de hulp weer en behalve het standaard schoonmaakwerk gaan we een begin maken om eindelijk eens de stellingkasten boven in elkaar te zetten.
Alles ligt nu al bijna een maand te wachten om in elkaar te zetten, vorige week alvast ruimte op de kamer gemaakt door samen een aantal dozen op de slaapkamer te zetten. Ze staan daar niet in de weg en nu is er tenminste ruimte om aan de slag te kunnen.
Het hoeft niet af vandaag, want komend weekend komt mijn oudste dochter om daarmee te helpen, wat ze al eerder gedaan heeft en dan zijn die kasten eindelijk klaar om ingeruimd te worden, weg met de dozen!
Die dozen zijn wel wat een probleem, want ik wil ze niet bewaren, misschien een paar, maar ook niet zomaar weggooien, want het zijn nog goede dozen. De beschadigde heb ik al weggegooid, daar heeft niemand iets aan.
Toch best wel vreemd, vorig jaar na de verhuizing mochten de dozen absoluut niet weg, hoewel menigeen zei, dat ik ze weg moest doen, maar nee, ze moesten van mij bewaard worden!
Waarom?
Geen flauw idee, het was gewoon een gevoel, dat ze niet weg mochten, punt!
Uiteraard was ik er blij mee, dat ik ze niet weggegooid had, toen de nieuwe verhuizing in beeld kwam, maar het blijft me wat verbazen, dat ik zo resoluut was, dat ze niet weg mochten, terwijl ik er nu wel vanaf wil....
Was het een onbestemd en niet verklaarbaar voorgevoel, dat ik daar mogelijk niet lang zou blijven wonen, hoewel de woning op zich mij prima beviel...?
Op dat moment was ook nog niet te voorzien, dat het wonen daar zulke dramatische gevolgen zou hebben...
Het blijft me bevreemden, maar zegt ook iets over mijn intuïtie, wat ik soms moeilijk vind om op te vertrouwen.
Intuïtie of hersenspinsels, probeer ze maar eens uit elkaar te houden....
Toch heb ik al vaker gemerkt, dat ik best op mijn intuïtie mag vertrouwen, al lijkt het soms vreemd en onverklaarbaar, maar wat dan later duidelijk wordt.
Het blijft een heel lastig iets, net zoals ik soms voorspellende dromen heb, gelukkig maar heel soms, maar als het gebeurt, kan ik me verbaasd en wat verbijsterd voelen, hoe is dat mogelijk?
Maar goed, vandaag de hulp, een fijn iemand, die niet te flauw is om met dergelijke werkjes te helpen.
Wel is dat altijd een dag, waarna ik moe ben, want ook zonder het in elkaar zetten van die kasten, ga ik nooit op mijn gemak zitten kijken, maar help op mijn manier actief mee met werkzaamheden, die ik zelf nog kan.
Samen werken vind ik prettig en gezellig en zolang ik niet geveld word door ziekte of een al dan niet tijdelijke beperking ga ik niet zitten toekijken, hoe mijn woning schoon gemaakt wordt.
Maar toegegeven, daarna ben ik wel moe, mijn energie is bij lange na niet meer, wat het ooit geweest is :(
Ooit een multifunctionele duizendpoot geweest met 3 kinderen, vrijwillgerswerk, fulltime betaald werk, no problem, hulpmoeder op school, ouderraad, medezeggenschapsraad, fietstochten en lange wandelingen met de kinderen....
Met weemoed kan ik er soms op terugkijken en me afvragen of het nu niet allemaal aanstellerij is, maar ik heb geleerd, dat het allesbehalve aanstellerij is.
Luister ik niet naar mezelf, kom ik mezelf hard tegen met meer klachten en beperkingen, maar de acceptatie blijft soms moeilijk voor iemand, die graag actief wil zijn :\
De klok tikt door en ik ga zo maar eens het een en ander "klaar maken" voor de hulp, zodat ze gemakkelijk aan de slag kan.
